آخر بازی

عاشقان
سر شکسته گذشتند،
شرم سارِ ترانه هایِ بی هنگامِ خویش.
و کوچه ها
بی زمزمه ماند و صدایِ پا.
سربازان شکسته گذشتند،
خسته
بر اسبانِ تشریح،
و لته های بی رنگِ غروری
نگون سار
بر نیزه هایِ شان.
××
تو را چه سود
فخر به فلک برفروختن
هنگامی که
هر غبارِ راهِ لعنت شده نفرین ات می کند؟
تو را چه سود از باغ و درخت
که با یاس ها
به داس سخن گفته ای.

آن جا که قدم برنهاده باشی
گیاه
از رُستن تن می زند
چرا که تو تقوایِ خاک و آب را
هرگز
باور نداشتی.
××
فغان! که سرگذشتِ ما
سرودِ بی اعتقادِ سربازانِ تو بود
که از فتح قلعه یِ روسبیان
باز می آمدند.

باش تا نفرینِ دوزخ از تو چه سازد،
که مادرانِ سیاه پوش
داغ دارانِ زیباترین فرزندانِ آفتاب و باد –

هنوز از سجاده ها
سر بر نگرفته اند!

«احمد شاملو»

از کتاب «ترانه های کوچک غربت»

 صبحانه ی نور

از کتاب «تنها برای تو می نویسم بی بی باران!»